Verslag van de Military Police Group Belgium Bikersday, 12 september 2021.
De eerste begeleide rit bij Be-Moto op zaterdag. The day after, terug op de moto en naar de Militaire Politie. Die organiseerde opnieuw hun Bikersday na twee keer uitstel door Covid 19. Wees maar gerust, dit wordt een buitengewone ervaring. Vooral omdat, net als bij ons, de motorrijder en het motorrijden centraal staat. Houd je echter vast aan de takken van de mast want als die mensen gas geven dan valt er wat te beleven.
Wij mogen best trots zijn op onze Military Police Group, in de volksmond best gekend als de militaire politie. Die militairen voeren opdrachten uit in binnen- en buitenland. Vaak in heel gevaarlijke omstandigheden in conflictgebieden. Wij kennen hen vooral vanop tv wanneer we hen aan het werk zien voor het parlement of wanneer ze de bewaking op zich nemen van en voor een of ander ministerie. Vele motards onder ons kijken een tikje jaloers toe wanneer we zien hoe vakkundig en behendig zij met tal van personaliteiten door Brussel laveren, maar die indien nodig ook over het hele land escorteren. Filmpjes te over op Youtube van de MP’s in actie. Dus, als die een rit organiseren die zij ook zelf begeleiden dan … zijn wij voor één dag de VIP’s.
Ja hoor, dat waren we ook. Wij werden met de rode loper ontvangen. Inschrijven was kinderspel. Ruim parking voorzien in de Kazerne van Peutie, en de koffie stond klaar. Tijd genoeg om wat te praten met de MP’s. Frans en Nederlands vlotjes door mekaar maar geen enkel probleem iedereen was behoorlijk tweetalig. De militairen toonden zich van hun beste kant. Ronduit vertelden ze spontaan over hun job, hun passie, hun leven als militair. Als ik niet voor 20.00 uur terug in het rusthuis had moeten zijn, ik had zowaar nog eens getekend net als in 1978. Toen maakte ik een week voor ik zou binnengaan een andere keuze. Dit keer zou ik resoluut voor de MP kiezen omdat het motorrijden nu een prominentere plaats in mijn leven inneemt en ook omdat de Rijkswacht niet meer bestaat. Enfin, kiezen is verliezen en het verleden, smolt als sneeuw voor de zon nog voor het begon.
Je trof motoren aan van alle merken en alle types. Er waren enkele mooie new oldtimers bij: een originele BMW R??/5 uit 1975, een politiemotor BMW 1150, een Royal Enfield (een echte oude) net als een Triumph Bonneville uit de jaren 70 en de befaamde Honda CB 750. De meer dan honderd motorliefhebbers van groep 2 was een wandelende show van alle soorten helmen, motorpakken, laarzen en wat al niet meer. Groep 1 telde ook ruim 100 motorrijders die waren een uur eerder vertrokken. Dat vond ik voor een zondag te vroeg, daarom groep 2: vertrek 10.00.
Bij de militairen is 10 uur 10 uur en wie niet aanwezig is, is gezien. Dat was letterlijk zo. Nu niet bij het vertrek maar na de eerste stop hadden er een paar beter goed op hun uurwerk gekeken. Goed, waar was ik gebleven? Ha ja, de verschillende motoren: een HOG van Harley, een hele hoop Harleys op zich, Triumph, Trophy, het hele gamma Triumph Classic, Suzuki V-Strom, Suzuke GS, Yamaha (alle typen), Honda heel wat Goldwings, veel Pan’s een drietal Deauvilles, een paar CB 500, BMW overal waar je maar keek (die krijg je ergens cadeau, denk ik), een paar Kawa’s, een Norton, een vijftal scooters +300 cc, een Ural met zijspan, een Can Am een soort trike …
De leider sprak: ‘motoren aan nog twee minuutjes’. Enkel de mensen vooraan konden dat horen maar de mens neigt ertoe de anderen te volgen en zo startte iedereen meteen zijn of haar motor. De stoet trok zich langzaam op gang. Overal waar je kwam werden kruispunten afgezet, werd tegenliggend verkeer tegengehouden, geparkeerde auto’s geblokkeerd, opritten in het oog gehouden. Het peloton MP leek wel een eskadron zoveel motards van de MP verschenen van alle kanten. Zij haalden geregeld de groep in, terwijl anderen via binnenwegen zich naar verderop gelegen kruispunten begaven. Hun moto stond in de juiste richting om terug te vertrekken en blokkeerde het verkeer uit de ene richting terwijl de MP het andere verkeer tegenhield – ongelooflijke efficiëntie.
Hun rijvaardigheid sprong nog meer in het oog doordat zij het enorm veilig hielden. De voorrijders hielden het tempo heel hoog (in Wallonië geregeld tegen de 90 per uur) terwijl de groep mooi bijeenbleef omdat je volle bak overal door kon rijden. De terugkerende motards reden snel, maar tegen een behapbaar tempo de groep op gepaste afstand voorbij soms waarschuwend met het fluitje, een enkele keer met de sirene.
Zo maalden wij die dag 260 km af op 7.30 uur (2 stops en luch inbegrepen). Voor de lunch hadden we een break bij een voetbalvereniging. Daar was parking, een cafetaria, toiletten en een dameswedstrijd aan de gang: we hebben ook één keer zien scoren. Leuk detail, na het afroepen ‘motoren starten, nog twee minuutjes’ moesten er een paar toch nog naar het toilet. Twee minuten later vertrok de groep stipt op tijd en stonden er nog drie motoren. De Lunch gebruikten we in een kazerne waar alles prachtig was geregeld. Broodjes moest je vooraf bestellen. Die stonden op naam, niemand anders kon die voor je neus wegkapen. Wanneer je ham had besteld, was het ook ham en geen kaas. Een snuggere hoorde ik zeggen: ‘Bwa, dat komt wel in orde. Ik zal eens gaan zien of er daar geen broodje over is.’ Die kwam van een kale reis met lege handen terug.
De terugkeer na de lunch werd ook nog eens onderbroken voor een stop die wel heel speciaal was. Op het laatste moment had de sporthal, waar die stop gepland was, afgezegd. Manu Militari werd dan een enorm stuk van de weg afgezet waar wij pauze namen. Het andere verkeer werd omgeleid. De MP had met een café verderop afgesproken dat we daar iets konden gebruiken en naar het toilet gaan. Vandaar was het nog 60 km naar de aankomst/vertrekpunt in Peutie waar een BBQ werd gehouden. Linda en ik zagen na het toertje rond Brussels Airport het bordje E19 Antwerpen, sloegen rechtsaf (ja, als je naar Antwerpen wil, is het naar rechts), en draaiden het gas open, enfin een beetje!
Het weer had dit keer wel op de buienradar gekeken. Aangename temperaturen, het bleef droog, een mooi tempo, geregeld een stop, een babbel, sociaal contact, oude collega’s ontmoeten, vrienden motards van vroeger, een mooi, meanderend, veranderend landschap – wat wil een motorliefhebber nog meer? Wij blikken terug op een fantastische dag ingericht door echte profs, vakmensen, experts. Een dikke proficiat aan onze Militaire Politie. Later dit jaar plan ik nog een meer uitgebreid verslag over de motards van de MP.
No responses yet